Okropna pogoda, burze i woda

Znacie to uczucie, kiedy deszcz pada przez trzy tygodnie, telefon budzi was w środku nocy ostrzegając przed tornadem, kierowca autobusu szkolnego podrzuca każdego pod drzwi, aby nikt nie został porażony piorunem, deszcz pada tak obficie, że nie widać nic, wyschnięta rzeka po latach wraca do życia, ludzie tracą domy lub zyskują nieplanowane baseny w ogrodzie, a w internecie roi się od akcji charytatywnych na pomoc poszkodowanym? Mieszkańcy Teksasu też nie, jednak zmieniło się to kilka dni temu.

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/gubernator-teksasu-wprowadzil-stan-wyjatkowy/21s51x

Z indywidualnej perspektywy wygląda to inaczej niż w wiadomościach. Moje miasto, Buda, znajduje się na południu Teksasu, więc aleja tornad nas nie sięga. Od czasu do czasu dolatuje jakaś trąba, wtedy każdy posiadacz iPhone'a zostaje potraktowany brutalnym sygnałem z ostrzeżeniem. Jeśli jesteśmy w szkole, przenoszną nas do klas bez okien. Co prawda nie widziałam ani jednego tornada, ale grasowały w okolicy z pięć razy. Dwa dni temu o drugiej w nocy obudził mnie alarm w telefonie, co wkurzyło mnie dość mocno, bo dźwięk jest przeraźliwy. Wyłączyłam te alarmy już dawno temu, nie mam pojęcia, dlaczego ten się włączył. Hości dostawali alarmy cały poprzedni wieczór, ja nic nie dostałam. Nie wiem, co się stało z moim telefonem w nocy, że zadzwonił. Na szczęście tornado i powódź nie doszły do naszego domu, nie widziałam też zniszczeń w okolicy.

W drodze do szkoły pokonujemy most wybudowany nad mini kanionem. Rzeką, która już nie istnieje. Nie istnieje od dawna. Jednak po ostatnich ulewach zmartwychwstała i płynie szybko silnym prądem. Codziennie jest większa, codziennie w autobusie słychać "och" i "ach". Takiej pogody Teksas nie doświadczył od dekad. Zeszłego lata cieszyłam się, że przyjechałam do stanu susz i upałów, a tu proszę, deszcz specjalnie dla mnie. Jestem ciekawa, kiedy przestanie padać. Na razie się na to nie zapowiada.

Wczoraj znów pracowałam, jak zwykle babysitting. Z okazji "Memorial Day" (dzień upamiętniający wszystkich poległych za ojczyznę), pojechałam z Giną i jej czwórką dzieci do jej rodziców. Tam zjedliśmy tradycyjny amerykański dinner - domowe hamburgery i hot dogi, fasola na słodko, surówka i sałatka ziemniaczana. Na deser arbuz. Bardzo się cieszyłam, że z nimi pojechałam, bo w domu jadłabym resztki z niedzielnego przyjęcia urodzinowego Colta - ochydny tort i pizzę. Mniam! Teraz rozumiecie mój ból.

Wracając do tematu: do domu, w którym opiekuję się dziećmi, musiałam się dostać zaraz po szkole. Od przystanku autobusowego musiałabym przejść jakieś 300-400 metrów. Podczas wsiadania do autobusu na parkingu szkolnym cieszyłam się, że przestało padać i będę mogła normalnie dojść do celu, ale w drodze do naszej dzielnicy tak się rozpadało, jakby ktoś wylewał wodę wiadrami. No to po mnie, pomyślałam, kiedy piorun trzasnął nieopodal. Na szczęście kierowca autobusu ulitował się nad nami i podwiózł każdego pod same drzwi. Przebiegłam dziesięć metrów i wbiegłam do garażu lekko mokra. Nigdy nie doświadczyłam aż tak obfitych opadów.

Kiedy przejeżdżaliśmy przez dzielnicę, gdzie mieszkają rodzice Giny, rowy były pełne wody. Kałuże w ogrodach zamieniły się w jeziora. Na szczęście nikomu woda nie dostała się do domu, ale wyglądało to jak druga Wenecja. W mojej dzielnicy nikomu nie grozi powódź, ale w innych bywa kiepsko. Trenerka tenisa straciła prawie wszystko w powodzi, zbieramy dla niej pieniądze: https://www.crowdrise.com/coachcook/fundraiser/devipuckett

A przy okazji, tytuł tego filmu, który oglądamy na historii to "United 93".

Ze snapchatu Susi: