Testy AP, płacz i depresja

W tym tygodniu w naszej szkole rozpoczęły się testy AP. Są to egzaminy przypominające maturę, przez które można uzyskać kredyty uniwersyteckie. Jeśli w danym roku szkolnym miało się klasę AP, wymagane jest podejście do testu z danego przedmiotu. Niezdanie niczym nie skutkuje, nie dostajemy ocen za wyniki, można tylko zyskać kredyty. Jako że chodzę na psychologię na poziomie AP, w poniedziałek pisałam taki test. Był dosyć trudny, jednak nie różnił się od sprawdzianów pisanych przez nauczycielkę, więc byliśmy przygotowani. Nie wiem, czy zdam, ponieważ nic do testu nie powtarzałam, wyniki się dla mnie do niczego nie zaliczą. O ocenie zostanę poinformowana w lipcu. Aby zdać, trzeba odpowiedzieć poprawnie na co najmniej połowę pytań.

Codziennie odbywają się testy z dwóch rożnych przedmiotów - jeden przed południem, drugi po. Mimo że pisze się je w sali gimnastycznej, to wyłączyli dzwonki w całej szkole, aby nikomu nie przeszkadzać. Cieszę się z tego, bo nie musimy z Mirabelle biec z tańców na angielski na drugi koniec szkoły, możemy normalnie iść i nikt nie zarzuca nam spóźnień. Nauczyciele są wyluzowani, przygotowania do egzaminów zakończone, więc obijamy się na maksa. Wczoraj nie robiliśmy nic na KAŻDEJ z moich lekcji - na historii oglądaliśmy film, na algebrze mieliśmy pracować nad projektem (reklama naszej klasy), więc oczywiście każdy wyciągnął telefon i robił co chciał. Na psychologii oglądaliśmy film, na teatrze panował chaos, bo nie było nauczyciela, na anatomii rozmawialiśmy o tysiącu spraw i o wycieczce pod koniec roku szkolnego, na tańcach rozwiązywaliśmy wykreślanki na ocenę a na angielskim czytaliśmy książkę = 90% klasy włożyło do książki telefon i udawało, że czyta. Obecnie jestem na historii i znowu oglądamy film. Dzisiaj pamiętałam o słuchawkach i ładowarce do telefonu, więc obejrzę coś, co lubię, bo filmy puszczane w klasach nie przypadają mi do gustu. W środę obejrzałam "Zbuntowaną" i już się nie mogę doczekać kolejnej części! Aaaaa!!! Film był genialny!

Od nauczycieli wymagane jest, abyśmy dostali ocenę za projekt. Dlatego na wielu lekcjach robimy aktualnie projekty, większość z nich będzie uznana jako ocena za test końcowy. Nikt nie chce pisać prawdziwego testu, więc wszyscy są zadowoleni. Najbardziej podoba mi się projekt z psychologii: "łamanie norm społecznych". Naszym zadaniem jest zachowanie się dziwnie w dwóch sytuacjach, opisanie swoich uczuć przed, w trakcie i po, przeanalizowanie słynnych eksperymentów psychologicznych na ten temat i napisanie eseju. Dostaliśmy obfitą listę możliwych norm do złamania, możemy też wymyślić własne zadania. Mi najbardziej podoba się punkt "wejdź na krzesło w restauracji i wyrecytuj przysięgę do flagi amerykańskiej". Nie sądzę, abym odważyła się to zrobić, ale byłoby ciekawie. Wybieraliśmy między trzema projektami, jednak ten był najłatwiejszy, więc prawie każdy go wykonuje. Zawsze można zmyślić coś zamiast naprawdę zachowywać się jak kosmita.

Dzisiaj po szkole idę na sleepover do Susi, więc nową notkę przeczytacie dopiero w poniedziałek. Wiem, że ostatnio nie piszę regularnie, brakuje mi czasu i nie jestem w stanie nic na to poradzić, wybaczcie. Staram się jak mogę. Planujemy z Susi zrobić niespodziankę dla Sophie i Mirabelle, i zabrać je do restauracji. Mieszkają w tej samej dzielnicy, więc nie potrzebujemy nikogo do podwożenia, możemy udać się na piechotę. Niedaleko jest centrum miasta, a w nim restauracje, dziewczyny były w nich kilka razy. Planujemy odwiedzić meksykańską knajpę "Spicy Bite". Mirabelle płakała wczoraj na tańcach, ponieważ dostała wiadomość od Leah, naszej koordynatorki, o treści: "muszę w wypełnić dokumenty na ten miesiąc i obecne pytania brzmią: jak się dogadujesz z host rodziną, wyjaśnij, oraz jak przebiegł twój pobyt w Ameryce". Mirabelle odpisała, że wszystko jest super (co jest największym kłamstwem wszechświata, bo Mirabelle nie lubi swojej rodziny i w ogóle się nie dogadują), a potem zaczęła płakać. Dostałam identyczną wiadomość, ale nie mam zamiaru odpisywać. Leah nigdy się nie paliło, kiedy miałam problem, na większość wiadomości nie doczekałam się odpowiedzi. Mam jej dokumenty daleko gdzieś, równie dobrze mogliby mnie porwać do Meksyku pół roku temu i sprzedać na narządy, i nikt by o tym nie wiedział. Dlatego właśnie nie polecam mojej organizacji. Za to Sophie jest o krok od depresji, dwa lata temu miała depresję w Niemczech i widać, że wraca do poprzedniego stanu. Chce przebookować bilet do domu natychmiast, ma już dość USA. Jej host rodzina traktuje ją jak ducha, nigdy nie mówią jej gdzie i kiedy gdzieś wychodzą. Kilka dni temu powiedzieli jej, że pracują w dniu jej odlotu do Niemiec i musi sobie załatwić dojazd na lotnisko. Nie dziwię się, że chce wracać do domu. Stwierdziłyśmy z Susi, że musimy je obie jakoś pocieszyć, stąd dzisiejsza niespodzianka.