Polityka komentarzy w Marysiolandzie

Tak. Jestem tak samolubna i zapatrzona w siebie, że użyłam nazwy "Marysioland". Każdy ma mnie wielbić i chylić się do stóp. Mam dom ze złota i pływam w pieniądzach codziennie po podwieczorku. Jeden wujek drukuje moje książki, drugi promuje filmiki na YouTube, trzeci reklamuje bloga. Znam się najlepiej na wszystkim i w ogóle po co mi jakaś edukacja?! Sama ustalę sobie nowe zasady matematyki. Jestem rozpieszczonym dzieckiem i zachowuję się infantylnie. Aktualnie walczę o własną gwiazdę na Alei Gwiazd. W sumie to nic nie muszę i bawię się w berka po szkole.

Taki obraz mojej osoby wykreowałam poprzez połączenie kilkunastu komentarzy z ostatnich tygodni. Ciekawe, prawda? Szkoda, że nie prawdziwe. A może i nie szkoda.

Otrzymałam dziś bardzo długi i ciekawy komentarz od jakiegoś Anonima, który zmotywował mnie do odniesienia się do wszystkich "afer komentarzowych", jakich powstało na moim blogu całkiem sporo. Zacznę od tego, że od kilku dni moderuję komentarze, czyli zatwierdzam je lub odrzucam, zanim ujrzą światło dzienne. Koniec z wolnością słowa, za dobrze się niektórym zrobiło. Musiałam wprowadzić tą zmianę, ponieważ zaczęły się pojawiać krzywdzące komentarze w stylu "jak się ma tyle hajsu, to po co studia?" i tak dalej, głównie gorzej. O ile nie przeszkadzają mi komentarze z krytyką - konstruktywną krytyką, to nie znoszę, kiedy ktoś pisze nieprawdę. Później przeczyta to ktoś inny, podłapie negatywne nastawienie i we wszystko uwierzy. Zapewniam was, że nie mam złotego sedesu w willi na Malediwach. Na to, co osiągnęłam, musiałam ciężko pracować i kombinować, jak tu sobie poradzić. Nikt za mnie nie machał złotymi kartami. (Zaraz sobie pomyślą, że jestem zapatrzona w siebie. Oj!)

Wiele osób pisze, że jestem samolubna, zapatrzona w siebie i wydaje mi się, że świat kręci się wokół mnie. Moim zdaniem to nieprawda, ale każdy ma prawo do swojego zdania. Ci, którzy mnie znają, sami wiedzą, jaka jestem, a inni przeczytają parę zdań na blogu i wyciągają pochopne wnioski. Na psychologii uczyliśmy się o czymś takim jak "fundamental attribution error". Polecam wygooglować. Tymczasem wyjaśnię, że wiem, jak małą istotką jestem na tym świecie, w sumie jestem zbiorem protonów, elektronów i neutronów, tak samo jak każdy inny człowiek. I absolutnie nie uważam, że jestem od kogokolwiek ważniejsza. Moim zdaniem każdy człowiek jest TAK SAMO WAŻNY. Każdy, każdy, każdy.

Jeśli chodzi o studia, to najpierw się niektórym nie podobało, że nie idę na studia i stwierdzili, że uważam się za najmądrzejszą na świecie, w końcu wiem wszystko i po co mi jakakolwiek edukacja. Nic bardziej mylnego! Wiem, że wiem bardzo niewiele i cały czas szukam wiedzy. Tylko że wolę uczyć się inaczej niż większość ludzi. Lubię zdobywać wiedzę w praktyce. Uczyć się na własnych błędach i wyciągać wnioski. Moją pasją jest biznes i sprzedaż, a tego po prostu nie da się nauczyć na studiach! Wolałabym założyć własną firmę zamiast siedzieć na uczelni, tylko że to nie jest takie proste. Jestem na 99% pewna, że bym zbankrutowała. Ja to wiem! Wiem, że na pewno zrobię milion rzeczy źle. Ale dzięki temu nie popełnię tych samych błędów kolejnym razem i wierzę, że w ten sposób dojdę kiedyś do celu. (Zaraz pomyślą, że myślę zbyt pozytywnie. Oj! Chyba lepiej pisać o pogodzie...)

No i pojawia się kwestia mojej infantylności. Mimo, że mam 18 lat, wyglądam na 13. Nie noszę makijażu na codzień. Nie chodzę co piątek na imprezy i nie piję. Lubię gry planszowe i różne "dziecinne" książki dla młodzieży. Ubieram się inaczej niż moje rówieśniczki w tym kraju. Chodzę po krawężniku. I właśnie dlatego w TYM kraju jestem uważana za infantylną. Za to w USA byłam jak najbardziej normalna. A raczej normalnie nienormalna, bo tam nie istnieje coś takiego jak norma. Każdy człowiek jest tak od innych odmienny, że w pierwszych dniach szkoły szczęka mi opadała na widok niektórych dziwactw, ale po pewnym czasie nauczyłam się nie oceniać ludzi po tym, czy noszą klapki basenowe z dwoma różnymi skarpetami, do tego plecak z Hogwartu i błyszczącą kokardę we włosach, czy też dżinsy z Abercrombie, plecak Louis Vuitton i przyjechali do szkoły porsche. Prawie zawsze wszyscy ci dziwni ludzie okazywali się bardzo mili i powszechnie lubiani, mimo że tak odmienni. W życiu nie zgadłabym, że są tak przyjaznymi i mądrymi osobami po ich wyglądzie, głosie, upodobaniach. Fundamental Attribution Error się kłania. Polecam przemyśleć wszystkim Polakom (i nie tylko).

I od razu dodam, że nie będę odpowiadać na krytyczne komentarze. Po co mam dyskutować? Przeczytałam, przemyślałam, wzięłam pod uwagę i wyciągnęłam wnioski. Nie rozumiem, dlaczego niektórzy wymagają ode mnie, abym tłumaczyła się z tego, kim jestem. Na blogu często nie wyjaśniam moich myśli do końca i stąd wynikają różne opinie w stylu "ma hajs", "wie wszystko", itd. Czasem wydaje mi się, że coś jest oczywiste, ale okazuje się, że nie jest. Trudno. Nie mam zamiaru się tłumaczyć. Amen.