Divergentomania i GED

Od dwóch tygodni jestem zakochana w serii "Divergent". Nie rozstaję się z książkami choćby na minutę, czytam teraz drugą część i nawet z nią śpię. Wczoraj oglądałam pierwszy z filmów podczas rozciągania, teraz przeglądam recenzje, ciekawostki i wywiady z autorką. Rozmyślam o elementach, które tak bardzo mnie wciągnęły i analizuję je, aby następnie umieścić je w moich kolejnych książkach. Wiem, jak skończy się ostatni tom, nie raz zaspoilerowano mi zakończenie, ale nie wpływa to na moją miłość do serii. Znam koniec, ale zżera mnie ciekawość, jak do niego dojdzie.

Padłam i wstać nie mogę:

We wtorek odbył się przedostatni turniej tenisa w tym sezonie. Zagrałam tylko dwa mecze - pierwszy wygrałam, drugi przegrałam i w ten sposób odpadłam z gry. Gdybym wcześniej zapoznała się z zasadami tego szczególnego turnieju, rozegrałabym go zupełnie inaczej. Okazało się, że podczas pierwszego meczu ci, którzy zwyciężyli, przechodzili do pierwszej kategorii, a ci, którzy przegrali, do drugiej. Następnie zwycięzcy grali ze zwycięzcami (tutaj znalazłam się ja), a przegrani z przegranymi. Prościej mówiąc, były to dwa osobne turnieje, w każdym można było wygrać to samo - trofea. Nic nie wygrałam, po drugim meczu spędziłam kilka godzin pod dachem pawilonu, jednak nie nudziło mi się, ponieważ miałam przy sobie książkę "Insurgent". Mimo to gdybym wcześniej znała zasady, celowo przegrałabym w pierwszym meczu, po czym znalazłabym się w turnieju przegranych i wygrałabym prześliczne błyszczące trofeum z wzorem flagi amerykańskiej. No trudno, trzeba uczyć się na błędach i iść dalej, lekcja jest nieporównywalnie cenniejsza niż kawałek stojącego metalu. Za to metal cieszy oczy.

W środę także nie poszłam do szkoły, ponieważ zdawałam GED. Centrum zdawania otwarte jest tylko w dni robocze, więc nie miałam wyboru. Nie przepadam za opuszczaniem lekcji, ponieważ jestem w tyle z wszystkich przedmiotów i ciężko to nadrobić w domu, nie wytłumaczę sobie materiału tak dobrze, jak robią to nauczyciele. Po to wymyślono szkołę. Jednak nie straciłam wiele, gdyż w środę odbywały się kolejne, już ostatnie, testy, znowu spędziłabym czas na sali gimnastycznej i na boisku.

Jeff zawiózł mnie do Austin do centrum testowania. Nie stresowałam się, nigdy nie przejmowałam się testami. Jednak kiedy przydzielono mi stanowisko z komputerem i zobaczyłam test z angielskiego, zaczęłam się niepokoić. Po pierwsze, od roku 2010, w którym wydano książkę, z której się uczyłam, test zmienił się nie do poznania. Po drugie, wycięto z niego wszystkie części, w których jestem jako tako dobra, np. poprawianie błędów interpunkcyjnych i pisowni wyrazów w zdaniach. Pozostało najgorsze - czytanie ze zrozumieniem. Okej, przyznaję, nawet w poprawianiu błędów jestem beznadziejna, ale czytanie ze zrozumieniem przedwojennych wypocin jest dla mnie istną torturą w języku ojczystym, nie wspominając o angielskim. Teksty były masakryczne trudne, często skomplikowane i niezrozumiałe, połowa pytań wyjęta z kosmosu, nie wspominając o odpowiedziach, gdzie albo wszystkie pasowały, albo żadna. Uratowało mnie wypracowanie o tłuszczach trans. Przynajmniej pisanie idzie mi dobrze. 

Test z "social studies", czyli historii, geografii, ekonomii i wosu okazał się jeszcze trudniejszy, o ile to w ogóle możliwe. Czasu było tak mało, że nie mogłam dokładnie zrozumieć tekstów, które na domiar złego były tak skomplikowane, że wątpię, aby sami amerykanie je rozumieli. Na przykład miałam fragment przemowy jednego z twórców konstytucji oraz fragment z inauguracji prezydenta XYZ i byłam proszona o porównanie i przeanalizowanie jakiegoś aspektu. Aż mnie mózg rozbolał od trudnych słów, dziwnych zdań, nieznajomych konstrukcji gramatycznych i braku czasu na dokładne czytanie. Ale to nie wszystko! Do tego miałam napisać krótki esej o aferze Waterloo. Dalej nie mam pojęcia, co to w ogóle jest, czarna magia i wszechświaty równoległe. Miałam do dyspozycji tekst, do którego powinnam była się odnieść, skończyło się na tym, że odniosłam się tylko i wyłącznie do niego, i modliłam się, aby to wystarczyło, bo wiedzy nie miałam za grosz. Rozpoznałam jedynie nazwisko prezydenta - Nixon, a to dzięki książkom Roberta Kiyosaki, który skarżył się, że ów prezydent zniósł standard złota i dolar stał się bezwartościowym papierkiem bez pokrycia, działającym tylko dlatego, że ludzie wierzą, że działa. Kiedy dowiedziałam się, że mam pisać jakiś esej, miałam mniej więcej taką minę:

Byłam przekonana, że nie zdam. Na 100%. Serio, poszło mi fatalnie. Po powrocie do domu otrzymałam w mailu wyniki, a kiedy je zobaczyłam, wybałuszyłam oczy ze zdziwienia. Okazało się, że pierwszą część zdałam z honorami, dostałam 172 pkt na 200. Aby otrzymać honory, trzeba zdobyć 170 pkt, jednak do samego zdania wystarczy 150. Druga część poszła mi słabiej, otrzymałam 168 pkt, jednak zdałam i tylko to się liczy. Pozostały mi testy z przyrody i z matematyki, ale nimi się nie martwię ani trochę, te przedmioty idą mi doskonale. Oficjalnie nie muszę wracać do polskiego liceum, jupi! Matura to bzdura!