O Norwegii, zmysłach i ogrodzie

W środę na anatomii rozpoczęliśmy nowy rozdział, uczymy się teraz o zmysłach. Przez dwie lekcje przeprowadzaliśmy bardzo ciekawe eksperymenty, to była najfajniejsza lekcja do tej pory. Dowiedziałam się mnóstwa interesujących faktów o zmysłach. Zaskakujący był eksperyment testujący dotyk. Przeprowadzaliśmy go w parach, jedna osoba zamykała oczy i wystawiała rękę przed siebie, druga brała dwa długopisy i dotykała nimi po kolei palca, dłoni, przedramienia, ramienia i szyi pierwszej osoby, której zadanie polegało na mówieniu, ile długopisów czuje. Za każdym razem dotknięcia zbliżały się do siebie, aż w pewnym momencie czuć było tylko jedno, a nie dwa. Jednak wbrew pozorom odległość między długopisami byla bardzo duża! Na palcu wyszło mi 1 cm, na dłoni 3, na przedramieniu i na ramieniu 8, na szyi 5. Ten eksperyment pokazywał nam, że nie mamy aż tak wielu receptorów, jak nam się wydaje, wiele z nich obsługuje ten sam nerw, więc wysyłany jest tylko jeden sygnał, a nie dwa.

Drugi świetny eksperyment nazywał się "dziura w dłoni". Do jednego oka przykładało się tubę skręconą z kartki papieru, następnie podnosiło się drugą dłoń na wyskość wzroku i jeździło w przód i w tył, dotykając brzegu tuby. Należało skoncentrować wzrok na obiekcie widzianym przez tubę, a wtedy dłoni widzianej drugim okiem pojawiała się dziura. Genialnie to wyglądało, polecam wykonać coś takiego w domu.

W naszym bakjardowym ogródku dobrze się dzieje. Groch pnie się w górę jak szalony, pomidor także jest wyższy, a wczoraj już druga cukinia dorobiła się liści! Tydzień temu, kiedy Mirabelle jadła gruszkę, wyjęłam z niej pestki i wsadziłam je do plastikowego worka zawinięte w mokry ręcznik papierowy. Zostawiłam pakunek na dworze, żeby było im ciepło, a wczoraj pierwsze z nich wykiełkowało, więc przesadziłam je do doniczki. Tak poinstruowały mnie filmiki na YouTube, mam nadzieję, że coś z tego nasiona wyrośnie oraz że w ten weekend w końcu kupimy ziemię, bo Jenn planuje to od dawna, ale coś jej to nie idzie.

Wczoraj na teatrze mieliśmy suba, czyli zastępczego nauczyciela. Sub = obijanie zaawansowane. Wsadziłam do uszu słuchawki, aby zagłuszyć harmider i zaczęłam czytać "Allegiant". W pewnym momencie nie mogłam się skupić, bo zaczęłam myśleć o kontynuacji "Wyspy X" i miałam taką wenę twórczą, że zaplanowałam fabułę całej drugiej części. Muszę spisać dziś wszystkie te pomysły, żeby nic mi nie umknęło. Niewykluczone, że zmienię wszystko niejednokrotnie, ale po raz pierwszy udało mi się zaplanować akcję krok po kroku, wcześniej miałam w głowie tylko rozpoczęcie i zakończenie, a w środku ziała czarna dziura. Zdaję sobie sprawę, jak dziwnie to zabrzmi, ale nie migę się doczekać spisania całej historii, bo jestem ciekawa, jak potoczą się losy bohaterów. Mój mózg czasami mnie zaskakuje.

Wczoraj po szkole opiekowałam się dziećmi rodziny nr 1, bardzo możliwe, że po raz ostatni w ciagu najbliższych trzech tygodni, ponieważ przyjeżdża do tej kobiety teściowa i jeśli będzie chciała zostać z dziećmi, to opiekunki nie bedą potrzebne. Szkoda, bo miałam zaplanowane aż sześć dni pracy w tym czasie, ale jeśli nie będą mnie potrzebować, to przynajmniej będę mogła zostać po szkole we wtorek czy w czwartek i zacząć pracować nad duetem tanecznym z Larą.

Wieczorem zaczęłam SMSować z Susi, po czym zaproponowałam jej, żebyśmy się przerzuciły na facetime, bo nigdy jeszcze nie używałam tego programu i chcę sprawdzić, czy jest lepszy od skype. Nie mogłyśmy przestać rozmawiać, rozłączyłyśmy się dopiero po dziesiątej, ponieważ rano musiałam wstać wcześnie na trening tenisa. Nauczyłam się narzekać na jedzenie po hiszpańsku, tak się przy tym śmiałyśmy, że uznałyśmy to za dzienny trening (w końcu angażowałyśmy mięśnie brzucha!). Obie narzekamy na niemożność schudnięcia, nic nie pomaga. Tenis? Nic. Jedzenie mniej? Nic. Wychodzenie na ostatnim przystanku? Nic. uzupełniłam wczoraj moją wagę w aplikacji "zdrowie" i bardzo zaskoczył mnie wykres, który idzie do góry szokująco jednostajnie.

Podczas lunchu ustawiłyśmy się w kolejce na stołówce do zakupu biletów na prom, czyli bal maturalny, odpowiednik studniówki. Spotkałam tam nauczycielkę informatyki, z którą miałam lekcje
przez mniej więcej dwa tygodnie na początku roku szkolnego. Pamiętała mnie bardzo dobrze, ponieważ podczas lekcji dużo rozmawiałyśmy, na powitanie mnie przytuliła (jest to typowe powitanie w USA). Wiedziała, że zamierzam rzucić tą klasę, więc kiedy inni pracowali, mogłyśmy się trochę poznać. Dzisiaj dowiedziałam się od niej o wiele więcej. Po zakończeniu studiów przeprowadziła się do Norwegii i tam urodziła trójkę dzieci. Mówi, że na pewno tam wróci, przyjechała z powrotem do USA tylko dlatego, że jej rodzice się rozchorowali. Zapytałam ją, co jest lepszego w Norwegii, powiedziała mi, że przede wszystkim szkoła. W podstawówce nie ma ocen, nauka polega na zabawie, np. dzieci dostają mapę i ich zadaniem jest odnalezienie czegoś, na każdym kroku pobudza się kreatywność. A ja myślałam, że to szkoła w USA jest bardzo kształcąca! Jednak jeśli sama nauczycielka mówi, że w Norwegii edukacja jest na nieporównywalnie wyższym poziomie, to musi to być prawda.

Druga rzecz, która dla niej jest lepsza w Norwegii, to bezpieczeństwo. Pod tym względem trzeba rownież pochwalić Polskę. Dzieci chodzą do szkoły na piechotę i nikt się nie martwi, że zostaną porwane, jedna z córek nauczycielki jeździła rowerem na treningi piłki nożnej i też nie było zagrożenia, ścieżki rowerowe umożliwiały komunikację i odległości były mniejsze niż w USA. Nie jest się tam tak uzależnionym od samochodu jak w Ameryce, każdy ma o wiele więcej ruchu, pieszych widać na każdym kroku, podobnie ma się sytuacja z rowerzystami. Kiedy jej dzieci przyjechały do USA, szybko przytyły 5kg, za to po powrocie do Norwegii zrzuciły to bardzo szybko bez jakiejkolwiek zmiany w diecie. Ja też tak chcę!

Wracając z babysittingu poszłam okrężną drogą w ramach ruchu, zwiedziłam nową dzielnicę. Domy wydają mi się tam ładniejsze, ale to pewnie dlatego, że do tych w mojej dzielnicy zdążyłam się już przyzwyczaić. Do gustu przypadł mi dom z garażem obróconym o 90 stopni:



W autobusie z Mirabelle:



A tak się uczymy na teatrze. Od lewej: uczennica, uczennica, nauczyciel.