(K)raj dla niepełnosprawnych

Dzisiaj nie robiłam nic nadzwyczajnego, dlatego w tym poście zamiast opisu dnia, napiszę co nieco o osobach niepełnosprawnych w USA. Mój host brat Sam należy do tej grupy: jeździ na elektronicznym wózku inwalidzkim, który prowadzi samodzielnie za pomocą joysticka, nie potrafi mówić, ale rozumie wszystko, co się mówi do niego. Porozumiewa się poprzez kiwanie głową, w ten sposób mówi "tak" lub "nie" i można mu zadawać pytania, na które tak odpowie. Ma również iPada, na którym zapisane są setki zdjęć, Sam opowiada o swoim życiu, przewijając je. Trzeba zgadywać, co przedstawiają, a on zaprzecza lub potwierdza. Jego ręce nie są w pełni sprawne, jednak potrafi pisać na iPadzie. Ma konto na facebooku, umieszcza tam zdjęcia, lajkuje posty, itp. Życie z nim pod jednym dachem spowodowało, że zaczęłam uważniej przyglądać się sprawie osób niepełnosprawnych.

Wniosek? Amerykanie stanęli na wysokości zadania. Pierwsza sprawa, która rzuca się w oczy i aż razi w porównaniu z Polską, to szkoła. Tutaj dzieci niepełnosprawne chodzą razem z nami do szkoły. Zarówno te z zespołem Downa, jak i na wózkach inwalidzkich. Specjalny autobus szkolny podjeżdża pod dom każdego z tych dzieci, winda przenosi do środka tych, którzy samodzielnie do autobusu nie wsiądą. Niepełnosprawni mają kilka opiekunek, które pomagają im w ciągu dnia, prowadząc ich na kolejne lekcje, na lunch, jadąc z nimi w autobusie. Przy każdych drzwiach wejściowych jest przycisk, który wystarczy nacisnąć, aby automatycznie się otworzyły i osoba na wózku mogła wjechać do szkoły. Przy każdych schodach jest podjazd z barierką, a jeśli jest zbyt stromo, obok jest winda. Mogą z niej korzystać także ci uczniowie, którzy złamali nogę czy skręcili kostkę. Niepełnosprawni jedzą lunch w tym samym czasie, co wszyscy inni, mają osobny stolik, gdzie opiekunki pomagają im w wypakowaniu i zjedzeniu tego, co przynieśli z domu, lub w kupieniu lunchu w szkole.

Zaskoczyło mnie także podejście Amerykanów do niepełnosprawnych. W Polsce ludzie odwracali wzrok na widok takiej osoby. Tutaj jest inaczej. W szkole, kiedy widzę Sama podczas lunchu, podchodzi do niego (i do innych niepełnosprawnych) wiele osób, mówiąc z radością: "Hey buddy, how are you?", "Hi, how is your day?", "Have a good time!", na co Sam się uśmiecha do granic możliwości, bardzo szczęśliwy. W sklepach bywa podobnie.

Dzisiaj w szkole nauczycielka anatomii była nieobecna, więc mieliśmy zastępstwo. Nasz nauczyciel... jeździł na wózku inwalidzkim! Był bardzo miły, rozdał nam kserówki z powtórką rozdziału i polecił je wypełnić. Odpowiadał wszystkim, którzy mieli pytania, jego dłonie nie były całkiem sprawne, ale nikomu to nie przeszkadzało. Podjeżdżał do każdego i pomagał w zadaniach. Nikt nawet nie zwrócił uwagi na jego wózek.

Inne miejsca publiczne, sklepy, itp. także są przygotowane dla niepełnosprawnych. Na parkingach jest mnóstwo miejsc dla takich osób i rzadko zdarza się, żeby zajął je ktoś nieposiadający uprawnień. Przy drzwiach znajdują się przyciski otwierające drzwi, wszędzie są podjazdy. Jedyny problem, jaki spotkałam, to zbyt wysokie progi zwalniające przy jednym ze sklepów. Hości mają specjalny samochód z obniżoną podłogą, aby Sam mógł do niego wjechać po automatycznie rozkładanym podjeździe, i podwozie lekko o nie zahaczało. Jednak poza tym nie spotkałam żadnych przeszkód.

W sklepach widziałam osoby niepełnosprawne wiele razy, choć jestem tu dopiero miesiąc. Bardzo mi się to podoba. Amerykanie wciąż stosują nowe ulepszenia i udogodnienia dla wózków inwalidzkich. Jest to kraj bardzo przyjazny dla niepełnosprawnych.